NIEUWSBRIEF 4: INTERVIEW MET DE FAMILIE SAROUEN.
Mevrouw Lay Sarouen is 49 jaar en weduwe. Ze heeft 6 kinderen (2 meisjes en 4 jongens) en 1 geadopteerde zoon. Mevrouw Lay Sarouen is hoofd van het gezin sinds ze haar man 6 jaar geleden verloor.
(Op foto v.l.n.r. zoon/11; gehandicapte dochter/27; moeder met buur-baby op arm; zoon/13 en geadopteerde zoon/11. Niet op foto: 2 oudere zonen van 22/16 werken en wonen elders).
Haar oudste kind/dochter, Srey Toun is dubbelgehandicapt, ze kan niet lopen en niet praten, is nooit naar school kunnen gaan. Ze begint nu pas te begrijpen wat mensen om haar heen zeggen. Drie zonen zitten op de basisschool in Kakot. Een van hen heeft een hartafwijking.
De 2 zonen van 22 en 16 jaar werken elders; ze wonen niet meer thuis. De oudste zoon komt iedere twee a drie maanden naar huis. Hij ondersteunt het gezin financieel. De tweede zoon is 16 jaar en maakte vorig jaar de basisschool in Kakot af en heeft ervoor gekozen net als zijn broer om te gaan werken om geld te verdienen voor het gezin in plaats van verder te leren.
Lay heeft nog twee zonen, 11 en 13 jaar oud, die in groep 4 van de basisschool van Kakot zitten. Haar geadopteerde zoon is eveneens 11. Ze nam hem op in haar gezin als klein kind toen zijn ouders overleden waren. Hij gaat ook naar school, en zit in groep 2.
Ze heeft een grote verantwoordelijkheid binnen het gezin. Om in het levensonderhoud te voldoen is ze boer en verbouwt rijst en cassave. Om geld te besparen doet ze al het werk zelf, met alleen de hulp van de 3 jongens voor en na schooltijd.
Mevrouw Sarouen staat iedere ochtend om 4 uur op, doet het huishouden, kookt en verzorgt haar oudste dochter voordat ze naar het land gaat. Haar oudste dochter blijft dan alleen thuis, de drie jongens lopen dan met haar mee naar het land, 2 kilometer verderop.
Nadat ze gedaan hebben wat ze moeten en kunnen doen, gaan de drie jongens naar huis, trekken de schoolkleren aan en lopen nog eens 2 kilometer de andere kant op naar school. Iedere dag lopen de 3 jongens 8 kilometer. Iedere dag is voor mevrouw Sarouen een lange dag, ze komt altijd laat thuis, nadat ze de koeien heeft verzorgd en het werk op het land heeft gedaan.
Ze zegt dat ze er weleens aan denkt om ergens bij een bedrijf te gaan werken, maar vanwege haar gehandicapte dochter en de 3 naar schoolgaande kinderen heeft ze geen keuze en moet ze zo doorgaan.
Iedere dag heeft ze $4 dollar nodig voor voeding, $ 1 per kind voor de school, 100 kg. rijst per maand, en medicijnen voor de zoon met hartproblemen. Soms moet deze zoon twee keer in een maand naar de dokter (dat kost 15-20 dollar). Als de oudste 2 zonen wat geld sturen, kan ze nieuwe schoolspullen of kleding kopen als het dringend nodig.
Ondanks al haar inspanningen en de bijdrage van de oudste twee zonen, zijn de gezamenlijke inkomsten van $ 100 per maand niet voldoende, en moet ze soms geld lenen voor medicijnen, voeding of schoolmaterialen. Geld lenen wordt steeds duurder in Cambodia en haar mogelijkheid om de schuld af te betalen zijn gebaseerd op de opbrengst van de cassave oogst. Die opbrengst is echter laag (door Chinese opkopers), en vaak niet genoeg om de rente te betalen.
Volgend jaar wil Lay Souren cashew noten gaan verbouwen in plaats van cassave, omdat ze denkt dat daar meer opbrengst in zit. Ze wil graag een fiets voor haar jongens kopen, zodat ze niet zo veel moeten lopen. Ook wil ze graag dat de jongens eigen schoolmaterialen krijgen, boeken, schooltassen, schoenen en kleren (in Cambodia is een schooluniform verplicht), zodat de jongens zich niet meer hoeven te schamen.
Ook wil ze groentes gaan verbouwen, zodat de kinderen gezonder voedsel krijgen, en wil ze haar schulden afbouwen. Voor zichzelf heeft ze geen wensen.
Kinderen interview:
Soy Vannet, 11 jaar; geadopteerde zoon van mevrouw Sarouen, groep 2 basisschool
“Ik wil later politieagent worden, omdat er veel overvallen zijn. Maar nu heb ik eerst schoenen, boeken, een riem en een fiets en een beetje geld nodig. Als ik mijn vrienden op school zie eten, voel ik dat ik ook honger heb, Ik loop dan weg want ik heb geen geld om ook iets te kopen,
Soy Som Oul, 13 jaar, zit in groep 4 van de basisschool in Kakot (hij heeft een hartafwijking)
“Later wil ik onderwijzer worden, want dat is een leuke baan, maar wat ik nu zou willen is een fiets. Ik moet iedere dag 8 kilometer lopen van huis naar het land en naar school, daar word ik erg moe van.”
Srey Toun, 27 jaar, dubbelgehandicapt.
Srey kan niet spreken, haar moeder spreekt voor haar en vertelt dat Srey graag nieuwe kleren zou willen hebben.
Ze zou graag naar buiten willen gaan en bij de buren op bezoek gaan. Maar ze kan niet lopen.
Als ze een rolstoel zou hebben, zou ze zich -met de hulp van Friends of Kakot- onder de dorpelingen kunnen begeven.
Het zou haar leven geweldig verbeteren.